Temat: Zwierzęta z wiejskiego podwórka.

Zajęcia 1

Środki dydaktyczne:

– ilustracje zwierząt wiejskich

– wiersz „Zwierzątka na wsi”

Przebieg zajęć:

1. „Zwierzęta z wiejskiego podwórka”- wprowadzenie do tematu, prezentacja ilustracji zwierząt gospodarskich, oraz wzbogacenie dzieci w wiedzę dotyczącą życia tych zwierząt. Ilustracje w pliku.

Zwierzęta wiejskie mieszkające na wsi, zamieszczone na ilustracjach poniżej to: koń, krowa, królik, świnka, kogut, kura, gęś, przepiórki, pies kot, (dziecko wskazuje ilustrację i nazywa zwierzę).  Kto opiekuje się tymi zwierzętami? Oczywiście farmer. W jaki sposób? Dokarmia je codziennie, dogląda czy wszystko w porządku, a nawet pilnuje, czy zwierzątka trafiły w odpowiednie miejsce na nocleg. Niektóre z nich mieszkają kurniku, inne w oborze, jeszcze inne w klatkach. Zwierzątka wydają rożne dźwięki, np.:

• krowa muuuuu……
• świnka – chrum, chrum….
• kogut – kukuryku…
• koń – iiiiiiiiiihahaha
• kura- kokoko
• gęś- gęgęgę
• pies, kot (dzieci podają dźwięki tych zwierząt)
• Od wszystkich zwierzątek gospodarskich pochodzą różne rzeczy spożywcze, np.:
• mleko, sery, masło, jogurty, od krowy
• mięso, od świnki
• jajka, mięso od kury

2. „Zwierzątka na wsi”- uważne słuchanie wiersza. Próba odpowiedzi na pytania dotyczące treści wiersza. Wzbogacenie słownictwa dzieci, rozwijanie poprawnej wymowy.

Na podwórku wiejskim, gwaru dziś nie mało,

Konie roześmiane, spoglądają śmiało, 

Gdzie gospodarz? Czy im poda dzisiaj smaczne siano?

Krowy swoje: mu, mu, mu – ciągle powtarzają,

Przecież co dzień mleko o tej porze dają!

Kury, kaczki, gęsi i indyki, tę samą melodię, głośno śpiewają,

Wszystkim wokół ogłaszają,  że jedzenia szukają.

Tylko Burek, ten pies czujny i kotek, po noskiem, cicho pomrukują,

Wszystkich bacznie obserwują i porządku na podwórku pilnują.

Świnki, jak to świnki, odważnie chrum, chrum, intonują,

One też jedzenia pilnie potrzebują.

A gospodarz, już z daleka, na zwierzątka  głośno woła,

I o dziwo….cisza coraz większa robi się dokoła.

Pytania do wiersza:

1. Jakie zwierzęta występowały w wierszu?

2. Czego potrzebowały zwierzątka?

3. Kto szczególnie pamiętał o zwierzątkach?

4. Dlaczego w gospodarstwie wiejskim nagle stało się cicho?

3.„O jakim zwierzątku mowa?”- ćwiczenia analizy i syntezy wyrazów.

Osoba prowadząca głośno dzieli wyraz na głoski, np.: ś-w-i-n-k-a, a dziecko ma za zadanie powiedzieć w całości ten wyraz.

Kolejne zadanie będzie polegało na tym, że dziecko słyszy wyraz podzielony na sylaby, np.:

 świ- nka, zadaniem dziecka będzie ten wyraz złożyć w całość i głośno go wypowiedzieć.

Zajęcia 2

Środki dydaktyczne:

• Dowolny instrument (mogą być drewniane łyżki), kolorowy sznurek, kolorowe szarfy z bibuły

Przebieg zajęć:

1. Zabawa orientacyjno-porządkowa „Lis i kura”

Wyznaczamy miejsce, gdzie znajduje się kurnik. Siedzi w nim na grzędzie kura – dziecko (skrzyżnie, z wyprostowanymi plecami). Na ustalony dźwięk instrumentu, kura opuszcza kurnik, wychodzi na podwórko i je ziarno (dziecko w przysiadzie, stuka palcem o podłogę). Na hasło: Lis się skrada, kura jak najszybciej wraca do kurnika i zajmuje w nim wcześniej ustalone miejsce.

• Zabawa bieżna „Konik na wybiegu”

Dziecko jest konikiem. Biega po łące zgodnie z rytmem wygrywanym przez rodzica na instrumencie: idzie stępem (powoli, wysoko unosząc nogi), biegnie kłusem (biegnie na palcach, ale jeszcze nie bardzo szybko), galopem (biega szybko, na całych stopach). Podczas poruszania się kląska językiem – naśladuje uderzenia końskich kopyt.

• Zabawa ruchowa z elementem równowagi – „Sprytny kotek”

Rodzic rozciąga w pokoju kolorowy sznurek (płotek), mniej więcej na wysokości kolan dziecka. Dziecko jest kotkiem i ustawia się przed płotkiem. Następnie przechodzi nad nim tak, aby go nie dotknąć. Jeśli dziecko dotknie sznurka, próbuje przejść kolejny raz.

• Zabawa ruchowa z elementem skoku i podskoku – „Kotek na drabinie”

Rodzic układa w rzędzie, jedna za drugą, kolorowe szarfy z bibuły (ułożenie poziome) – szczebelki drabiny. Przed drabiną ustawia się dziecko (kot). Przeskakuje obunóż ze szczebelka na szczebelek (z szarfy na szarfę), starając się nie ominąć żadnego z nich.